Afscheid of toch niet?

Warmte van het kampvuur, het geluid van de zee, chille muziek, bier, kretek, zand in je bilnaad, snelle krabbetjes die rond rennen over het stand, gekke meiden om me heen, Gerry die op ons let en gezellig mee doet, mooie verhalen, nog even een stukje achterop de motor. Kortom een fantastische avond in Amurang. Ook naar een prachtige waterval geweest. Wat een verademing om daar onder te staan. Even verder op van een rots afgesprongen, 3a4 meter!! We zijn in Amurang om te kijken bij Joyce en Mirthe hun lessen op een gigantisch grote school, 700 leerlingen. En wat gingen de leerlingen uit hun dak in hun les. Echt een uitlaat klep. Heerlijk om naar te kijken. Trots op ons dat we dit doen.
De Asrama van Amurang gezien, de zusters en Pastor ontmoet, de grote kerk gezien. En we zijn allemaal van mening dat er nog veel meer kinderen geholpen kunnen worden, jongens en meisjes, arm en rijk.
Wij hebben hier onderling al veel over gesproken en ik kan het beter vertellen dan typen. Dus ik hou het hier even bij. Marleen heeft het heel mooi uitgetypt. Als dat online komt zal ik het delen.

De laatste lesgeef week is voor mij aangebroken. Dus extra genieten van alle kinderen. Ik wil er niet de hele tijd aan herinnerd worden dat dit de laatste dagen zijn voor mij. Vind het al moeilijk genoeg. Je bouwt zo'n goede band op met de kids. Ik krijg zoveel waardering en liefde. Zou dat gevoel altijd willen. Ik had nog een to do list, en ik zou graag nog naar het amphi theater (Bukit Doa) willen en afscheid nemen in de tempel. Dat liep eerst in de soep omdat het al dicht was. Toen wat dingen omgegooid en heb ik in Tomohon geslapen en zijn we met 4en toch nog heen geweest. En dat voelde heel fijn. Heb ik het voor me gevoel kunnen afsluiten.
En alles uit de reis kunnen halen!

Ik voelde deze week bij de meiden dat ze vaag deden of vaag antwoord gaven, vage afspraken met Pastor of met de kinderen.... hmmmmm
Dat ik op tijd klaar moest zijn met de photoshoot van de jongens omdat er iets vaags moest gebeuren op een vaag tijdstip...
Dewi haalde me op en ik vond het vaag dat ze er zo mooi uitzag. En de andere meiden ook.. ik snel omgekleed maar wist niet waarom....
Toen liepen we de Asrama uit en ik keek Pastor met grote vraagtekens aan maar hij keek vaag terug.... Ik liep de meiden achterna en we stopten bij een super leuk tentje, daar gingen we lekker eten. Wat lief, een gezellige avondje van hun gekregen. De stroom viel een paar keer uit maar dat maakte het juist gezellig met kaarsjes aan. Toen we weer bij Asrama kwamen moesten we wachten bij ons huisje. Het duurde even maar Dewi kwam al snel enthousiast en gehaast aanrennen. Nu kreeg ik helemaal een verassingsgevoel. Aangelopen in het donker zag ik allemaal kaarsjes branden heel veel silhouetten van de Asrama kids en nog meer lieve mensen. Ik zette mijn voet binnen en ze begonnen te juichen. Oooh wat geweldig lief. Ik zag een tafel met allemaal lekkers en een grote taart. Ze hadden een lied ingestudeerd 'all of me - John Legend' Zo mooi zo mooi. Ik keek ze allemaal aan, ik voelde me vereerd, gelukkig en malu, trots op hun allemaal en op mezelf en ik kon het niet droog houden. Wat een liefde om me heen en wat super super tof van de meiden, vooral Dewi, dat ze dit voor mij hebben geregeld, zonder dat ik er ook maar iets van af wist. Nu vielen de smoesjes en vage dingen op hun plek.
De stroom deed het nog niet en Pastor pakte zijn gitaar en Opa Noes zong ook nog voor me. Kippenvel hoe hij me aankeek onder het zingen. Ik heb iedereen persoonlijk bedankt. En vooral gezegd dat ze mooi zijn en dat ze in mijn hart zitten. Mooi moment. Toen sprong het licht aan en kwam al snel de boombox te voorschijn. Lekkere dansmuziek en zo leuk dat ze allemaal mijn dansjes dansen! Een betere afsluiting had ik niet kunnen wensen.

De afgelopen weken nog heel veel meer dingen meegemaakt en gevoelt.
Ik schrijf het iedere dag in mijn boekje op. Zo fijn als ik straks in het vliegtuig zit en het allemaal terug kan lezen en beleven.

Zaterdag ochtend 3 oktober vroeg eruit om alles in te pakken en nog de laatste knuffels geven, vertrouwen en moed influisteren aan de kids.
Nu is het echt definitief, de laatste week met de meiden. We reden weg en ik voelde me goed. Toen we bij de haven kwamen zagen we dat de traditionele markt in de fik stond. Verschrikkelijk...
We stapten op de boot naar het eilandje Bunaken. Een bounty eiland waar we met zijn allen kunnen bijkomen van 3 indrukwekkende weken.
Ik keek achterom en ik zag Manado steeds kleiner worden.. het idee dat ik er niet meer zou komen, dat ik de kinderen niet meer zou zien, dat dit mijn laatste dagen waren met de meiden, dat ik alleen mijn terugreis naar Nederland ging maken over een paar dagen, dat mijn gewone leven weer zou gaan beginnen, dat ik mijn ontwikkelingen hier niet door kan zetten, gaf me een brok in de keel. Hoe dichter we bij het eiland kwamen hoe mooier de meiden het vonden en ik keek alleen maar met heimwee achterom. Eenmaal het anker uitgegooid zette ik mijn voeten aan land. De vakantie huisjes, het zwembad, alles was prachtig maar ik kon het niet toelaten. Omdat ik weet hoe het leven verderop is....
De glazen stonden klaar om te proosten.
Ik ben zo aan het denken geslagen en na overleg en opties met Gerard heb ik al mijn werkgevers gebeld om te vragen of ik nog 2 weken extra kan blijven.

Het duurde even maar het is gelukt! Geen woorden voor! Het voelt zo intens goed dat ik hier mijn reis mag afmaken. Ook met deze groep. Iedereen blij, we gunnen het elkaar zo! Ben benieuwd naar de reacties van de kinderen als ik de auto uit stap!
Nu kan ik nog meer genieten. (ook geen zorgen maken over het geldt. plan plan, dat zie ik in Nederland wel weer. Alle projecten, workshops en shows aannemen ook om weer te kunnen sparen voor volgend jaar september want het ziet er naar uit dat ik terug kom alleen dan binnen een andere rol in het Crea Project!) Mijn leerlingen in Nederland moeten dus nog even op me wachten. Maar ik heb goede invallers dus dat zit wel goed!

Bunaken is bijtanken, niets doen, alles mag, genieten, zon, zee, strand, mijn huid verbeterd, schelpen zoeken, relax, gezellige avondjes, onwijs lekker eten, zwemmen, massages, buikspierkwartier, nieuwe lesplannen maken, bootje varen, naar andere eilanden hoppen en Snorkelen in het mooiste koraalrif van de wereld. Ongelofelijk wat een wereld, de hele cast van de kleine zeemeermin gezien en ook van Finding Nemo.

We vermaken ons nog wel een paar dagen.
Zaterdag weer terug MET ZIJN ALLEN naar Tondano en dan 3 weken knallen met de kids~! En een eindpresentatie in het Amphitheater.. wat een gave verassing van Gerard en wat zullen de kinderen dat gaaf vinden! En daarna, de laatste week naar Bali. Wennen aan het luxe leven en nadenken over het leven in Nederland.

Ik zie jullie dus niet aankomende zondag op Schiphol maar zondag 8 november!

Wat heb ik een mooi leven. <3

Indo's be like:
Sama Sama, Pisang Goreng, KRETEK!! #marleen
Selamat kroepoek. #Jara