Ja, zo voelt het voor mij

De reis, het bekende onbekende. Samen maar toch alleen begin ik dit avontuur. Ik laat de hardwerkende, volle planningen, egoïstische, verwende maatschappij met z'n regels, de luxe, weinig tijd hebben, onzekerheden, drukte, exzeem van de stress, verplichtingen, invloeden van de media en verschrikkelijke wereld beelden, opgekropte gevoelens, ontzettend lieve vrienden en een familie van goud achter me.
Ja, zo voelt het voor mij.

Al mijn zintuigen staan open en bloot. Ik wil voelen, ik wil zien, ik wil ruiken, ik wil proeven, ik wil horen. Ik wil het beleven. Ik mag het meemaken.
Het bereiken van mijn doel, deel uitmaken van het Crea Project, de kinderen staan voorop. Het geweldige gevoel om iets te kunnen betekenen voor een ander.
Vertrouwen op mezelf, ik kan het wel. Ik wordt steeds sterker, ik gun mezelf dit. Nu praat ik veel over ik maar ik mag er nu ook zijn. En ik bloei open. Ik denk nu na over het leven.....Mijn leven.
De tijd die ik mezelf niet kon geven in Nederland kan ik mezelf hier nu wel geven. Alles mag ik voelen, alles mag ik ervaren. Ik ben aan het leren van de mensen om me heen. Het kan fijn zijn maar soms ook niet en dat mag.
Ik wordt gevoed door de cultuur. Voor mij het fascinerende gewone ongewone. Ik probeer alles in me op te nemen en nu te genieten van de extra tijd die ik hier krijg.
Nieuwe, nu nog enge, deuren gaan voor mij open.
Nieuwe, nu al mooie, wegen liggen voor mij klaar.
Ik val van het ene uiterste in het andere uiterste.
Ja, zo voelt het voor mij.

Gelukkig zijn met een beetje geld, leven in een houten hutje met gaten in de muren, douchen en doortrekken met emmertjes water, veel stroom uitval, af en toe geen water. 's Nachts komen de huisdieren op bezoek en vanaf alle leeftijden mag er met het verkeer meegedaan worden. Gastvrije, gekke, lieve, rare, vervelende, gezellige indo's. De dagen die veel meer uren lijken te hebben maar toch ook zo snel gaan. Werken en ook kunnen doen waar je zin in hebt.
Veel bidden, zingen, kerkdiensten en luisteren naar Pastoor. Je eigen vuilnis laten rondslingeren in de straten, in de natuur, in de zee. Plastic verbranden naast een school. De hele dag in een microlet zitten met keiharde muziek. Rond vliegende bloetspetters, onhygiënische werkende slagers met een kretek in de mond hangend boven het vlees. Honderden vliegen, alle geuren door elkaar op de traditionele markten.
De scholen hebben geen structuur. De docenten zijn niet geïnteresseerd in de leerlingen of in het lesgeven en doen maar wat. De kinderen zijn erg getalenteerd. Ik zie dat en doe er wat mee. Ik kan ze de liefde en aandacht geven die ze in hun dagelijks leven niet kunnen krijgen omdat ze hun ouders maar 2 keer in het jaar zien of zelfs geen ouders meer hebben. Ze moeten vechten voor hun toekomst en ik maak dit nu van dichtbij mee. Ik ben blij als ik 1 kind kan inspireren. En ook als dat niet zo is dan ben ik blij dat ik mijn passie met plezier met de kinderen heb gedeeld. Dat ik de kinderen een tijd heb kunnen geven dat ze even hun pijn en verdriet, de harde armoedige werkelijkheid kunnen vergeten. Dat ik ze liefde heb kunnen geven die ze mij ook geven. Ik wordt blij, blij van hun lach, glinsterende ogen en dankbaarheid. Ik ben gelukkig dat ik aan de andere kant van de wereld zit en hier mijn levenservaringen kan delen en aanvullen.
Ben ik goed bezig om hier te komen als 'rijke' blanke om te vertellen hoe het moet? Terwijl ik zie dat ze het prima vinden zo. Het land is te groot om iedereen te kunnen bereiken, om ze te kunnen helpen, bewust te maken van het milieu, de fatsoensregels bij te brengen en om een structuur te kunnen creëeren. Waarom zou dat van 'ons' wel goed zijn? Sommige verschillen zijn toch mooi, prima en goed zo?
Ja, zo voelt het voor mij.

Adem in, staar voor me uit. Tevredenheid, bewustwording, waardering en ontspanning. Adem uit. Geluk is wat ik voel.
Alle puzzelstukjes vallen langzaam in elkaar.
Trots ben ik; op Gerard die me deze kans heeft gegeven.
Trots ben ik; op de kinderen en onze Indo vrienden.
Trots ben ik; op de meiden met wie ik deze reis ben begonnen Trots ben ik; op mijn familie en vrienden die me dit gunnen.
Ik ben vooral trots op Melissa.

De reis is nog niet afgelopen.
Niet als ik Indonesië verlaat, niet als ik weer in Nederland ben. Mijn reis zal nog wel even duren.

Passie is wat ik wil
Mijn hart volgen is wat ik doe
Liefde ontvangen is wat ik voel
De wereld gelukkig zien is een droom

Ja, zo voelt het voor mij.