Natuurlijk

Even niets van mezelf kunnen laten horen. Ik leefde de afgelopen dagen in bed en bij de wc. Niet fijn om je hier zo beroerd te voelen. Maar goed ik zal mijn verhaal snel starten.

Je ziet iets drijven in de zee, je denkt; hee een schildpad die ons nog even uitzwaait.. onee het is plastic... oh en daar drijft nog meer vuilnis, gewoon hele vuilniszakken. Oh en wat is dat voor lucht wat je neusgaten in kruipt?!
Het is het verschrikkelijke vuil van de mens. Wij zien veel reclame spotjes van het IFAW en WNF over dieren die verstrikt raken door het vuil.. volgens mij kennen, snappen en weten deze mensen dat helemaal niet. Indonesië is de grootste milieu vervuiler van de wereld en er wordt niets aangedaan. Bah..

Voor mij voelde de eerste week hier (terwijl ik in Nederland had kunnen wezen) alsof ik op een wolkje zat en naar de meiden zat te kijken. Maar ik ben hier echt nog!
Nieuwe Indo vrienden ontmoet en een nieuwe lessen reeks gemaakt samen met Mirthe mijn nieuwe danscollega. Samen gaan we met de kinderen een hele leuke eindpresentatie maken. Hebben jullie het voorbij zien komen? We zijn naar kostuums opzoek geweest en we zijn geslaagd voor hele gave maskers!

We hebben een avond Hollandse Spelen gedaan. Het was een hilarische avond, zaklopen, blikgooien, bal race, spijkerpoepen, snoephappen en koekhappen. Super gelachen en helemaal mooi dat de kinderen zo fanatiek waren en om hun lach en glinsterende oogjes te zien.
De kinderen hebben het ook leuk gehad bij een basketball competitie. Je voelde en zag ze strijden. Dik geslaagde sportdag. Ze werden 2e, wat een toppers!
Zo leuk dat Dewi dit voor ze had georganiseerd.

Maandag 19 okt. (Dan hebben jullie even een tijdsbesef) zijn we naar Tasikoki geweest.
Wildlife rescue centre voor gesmokkelde dieren. Het is een erg goed initiatief om zulke arme dieren op te vangen, te helpen en als het kan weer in het wild vrij te laten. Het park is 55 hectare en daarvan was misschien 10 van in gebruik. Ik schrok wat ik zag…de kooien waren veelte klein. Ik had veel meer verschillende dieren verwacht. Ik zag dat de dieren stress hadden. Dit klopte niet voor mijn gevoel.. Vind het heel fijn dat er mensen bestaan die de dieren helpen maar doe het dan goed. En ik vindt het vreeeeselijk dat dieren gesmokkeld worden en hoe die mensen er mee omgaan.
Toen kwamen we bij het eindpunt. Een super mooi uitzicht over de zee en de bergen, veel wind en dat waaide al mijn boze gevoelens weg. We waren niet onder de indruk en we keken allemaal een beetje neergeslagen.

Een paar dagen later..
een hele dag op de scooter zitten, lekker over de berg weggetjes scheuren en mooie dingen zien. Geweldige uitzichten en links rijden natuurlijk. Het voelde even als thuis met mijn vader op de motor weg. Op het strand gelijk mijn armen in de zoute zee gedompeld want mijn eczeem liet zich weer even zien door omstandigheden. Het was een heerlijke dag en ook fijn en veilig idee om het stuur in eigen handen te hebben. S’ avonds een Bintang gedronken en geproost op deze tijd hier.

In plaats van Engelse les hielden we een Asrama Got Talent!!! Ongelofelijk wat een talenten hier rond lopen. We hadden een lijst van opgave maar er werden ook spontane showtjes gegeven. Leuk dat ze elkaar nodig hebben om toch te gaan en te durven. Zang, dans, voetbalskills, duo’s, solo’s, instrumenten bespelen. Grappig, prachtig, mooi, bijzonder. Zo leer je ze allemaal nog beter kennen. Ook wij mochten niet stil zitten van de kinderen en er werd gezongen en gedanst. Och, traantjes hoor voor deze avond. Bagus ee

Als afluister zijn we naar een mega grote waterval geweest, kali-pineleng. En dat was ons laatste uitje met onze grote kleine vriend Stefanus.
En Mirthe was jarig en dat hebben we op traditionele wijze gevierd. Meel, ei, rijst op haar gegooid en ingesmeerd. Cadeautjes, zingen en uiteten in Manado City met onze Indo vrienden.

Natuurlijk snappen we dat.
Je bent moe; Natuurlijk heb je wel eens geen zin. Natuurlijk want je bent een puber. Natuurlijk want het is warm. Natuurlijk want je bent dag in dag uit, jaren lang alleen omdat je je ouders niet kunt zien. Natuurlijk want je zit constant met 43 andere kinderen om je heen. Natuurlijk want je hebt geen goed bed. Natuurlijk want je moet voor jezelf zorgen. Natuurlijk voel je je niet fris. Natuurlijk vind je het lastig als je ineens de kans krijgt om jezelf te mogen laten zien. Natuurlijk ben je kwetsbaar. Natuurlijk want je rilt s’nachts van de kou. Natuurlijk want je staat iedere dag om 5u op om te bidden daarna braaf naar school er al vanuit kunnen gaan dat er geen docenten zijn en s’middags een groep crea leden zijn die je graag willen helpen. Natuurlijk halen we je uit bed omdat we zien dat je het diep van binnen wel wilt. Maar je bent moe. Natuurlijk snappen we dat. Maar lieve schatjes we zijn hier nog maar een week voor jullie/met jullie en willen graag de tijd van ons leven met jullie/voor jullie hebben. Jullie raken mij echt. En vrijdag is de eindceremonie en ik ben erg trots op jullie!

Indo’s be like:
Terima Nasi #Jara
Ik zie het wel #Joyce
Wat binn’ we moai fut net #Dewi
Graftak #Marleen
Baguss ee #Gerard
Check #Mirthe
Aangeknepen stress reet #Melissa